Patrz, Flora, jak to się teraz fajnie żyje - mówię całkiem poważnie, pijąc wino na maleńkim tarasie jej maltańskiego mieszkania. Owijam się śpiworem - wieczór jest chłodny, jak przystało na marzec na wyspie, ale przecież i tak znacznie cieplejszy niż mokre ulice Warszawy. Jeszcze przed chwilą byłam w korpo na Domaniewskiej, a teraz mam już za sobą jazdę pociągiem na Chopina, wieczorny lot na - no, prawie - inny kontynent, przejażdżkę po Valetcie nocnym autobusem, pachnące rybami powietrze w Gzirze i domową pomidorową - z kaparami i krewetkami. Kurczę, fajnie tak po prostu zadzwonić do kogoś, kto mieszka 3000 kilometrów od ciebie i powiedzieć: będę za 3 godziny.
Już tego pierwszego wieczora, kiedy jadę autobusem przez ulice tych wszystkich maltańskich miasteczek, mogę zobaczyć kawałek wyspy. Majestatycznej. Egzotycznej. Trochę włoskiej, trochę arabskiej, trochę afrykańskiej. Woda, palmy, katedry, ściany z piaskowca, łodzie - witamy na Malcie. Nie mogę doczekać się dnia. Rano słońce odbijające się od białych murów zupełnie mnie oślepia - zbyt długa i ciemna była ta zima, którą w większości spędziłam w korporacyjnym biurze. Zdejmuję sweter, wystawiam twarz do słońca i idę na autobus do Mdiny. Jest pięknie.
Już tego pierwszego wieczora, kiedy jadę autobusem przez ulice tych wszystkich maltańskich miasteczek, mogę zobaczyć kawałek wyspy. Majestatycznej. Egzotycznej. Trochę włoskiej, trochę arabskiej, trochę afrykańskiej. Woda, palmy, katedry, ściany z piaskowca, łodzie - witamy na Malcie. Nie mogę doczekać się dnia. Rano słońce odbijające się od białych murów zupełnie mnie oślepia - zbyt długa i ciemna była ta zima, którą w większości spędziłam w korporacyjnym biurze. Zdejmuję sweter, wystawiam twarz do słońca i idę na autobus do Mdiny. Jest pięknie.
Na Malcie wszędzie czuć morze, w powietrzu unosi się zapach soli. Może to tylko moja wyobraźnia, ale i tak czuję, że oddycha mi się o wiele lepiej. Takie życie na wyspie musi być dość klaustrofobiczne, myślę - wszędzie tylko woda i woda. W sumie to jednak i trochę piękne. Strome, ciągnące się nieskończenie w dół ulice Valetty podobno przypominają Lizbonę, ale nie wiem, bo w Lizbonie jeszcze nie byłam. Jest ciepło, wieczorami spaceruję więc nad zatoką i oglądam stolicę z brzegu Sliemy. Przypomina mi się Hiszpania w listopadzie - fajnie tak znowu uciec od zimy.
Właściwie to na początku trochę nie mogę się odnaleźć w tym miejscu. Myślę sobie, że to naprawdę fajny kraj do odwiedzenia, ale średni do mieszkania, już wtedy mając na uwadze te wszystkie oferty jobs for nordic speakers, które namiętnie przeglądałam w ostatnich tygodniach. Po czterech dniach w końcu się przyzwyczajam i stwierdzam, że lepiej, gorzej, ale ostatecznie dałoby się tutaj jakoś żyć. A kiedy ostatni ciepły dzień spędzam na plaży St. Peter's Pool, wiem już, że będę poważnie tęsknić za wyspą. W drodze do Marsaxlokk spotykam Polaków - mieszkają ponad dwa lata. A może by tak...? Nic nie poradzę - machina ruszyła, niesforne myśli już chodzą po głowie.
Spóźniłam się na Gozo, dokładnie o rok, co do dnia, stwierdzam, gdy odkrywam, kiedy dokładnie zawaliło się Azure Window. Ale ciii - jeśli tylko dobrze się rozejrzycie, znajdziecie na archipelagu jeszcze co najmniej trzy podobne formacje. Na Malcie jest tyle pięknych miejsc. Takie Ghar Lapsi na przykład - niby nic, ale gdy już tam dotrzesz, to możesz siedzieć przez cały dzień nad brzegiem klifu, głaskać koty i moczyć stopy w morskiej wodzie. No i Xaqqa Cliffs - dzikie miejsce, które zdecydowanie wymaga porządnego odkrycia. Jeśli nie masz jak wrócić, bo tak jakoś wyszło, to po prostu łapiesz stopa i poznajesz wyspę tak, jak lubisz najbardziej. Możesz zwiedzać bez końca, a i przecież i tak nigdy nie zobaczysz wszystkiego. Zawsze gdzieś będzie jeszcze jeden klif, jeszcze jedna jaskinia, jeszcze jedna zatoczka, nad którą chciałoby się spędzić cały dzień z butelką wina.
To właśnie Malta - jedyna w swoim rodzaju.
PS. Kliknij tutaj i jedź na Maltę z Itaką!